استان چهارمحال و بختیاریاستان چهارمحال‌وبختیاری یکی از استان‌های کشور ایران و مرکز آن شهرکرد می‌باشد. ۱ - معرفی اجمالیاستان چهارمحال‌وبختیاری در بخش مرکزی رشته کوههای زاگرس بین پیش کوههای داخلی و استان اصفهان واقع شده است. همچنین مرکز استان (شهرکرد) با ۲۱۵۰ متر ارتفاع در میان مراکز استانها، بلندترین است (به همین سبب به بام ایران اشتهار یافته است). این استان دارای ۱۶ قله مرتفع با ارتفاع بیش از سه هزار و ۵۰۰ متر مربع می‌باشد و قله چهار هزار و ۵۴۸ متری زردکوه بختیاری در آن قرار دارد که مرتفعترین قله آن کلونجی نام دارد. ارتفاعات این استان سرچشمه سرشاخه‌های دو رودخانه دائمی زاینده رود و کارون می‌باشد. وسعت این استان در حدود ۱۶۵۳۳ کیلومتر مربع می‌باشد. ۲ - نزولات آسمانی استانبه علت ماهیت کوهستانی مرتفع، که در مسیر بادهای مرطوب سیستمهای مدیترانه‌ای قرار داشته و موجب صعود و تخلیه بار این سامانه‌ها می‌گردد، این استان دارای بارش نسبتاً مناسب می‌باشد. غالبا در مناطق مرتفع نوع بارش به صورت برف می‌باشد و وجود ارتفاعات پوشیده از برف یکی از ویژگیهای اقلیمی این استان است. استان چهارمحال و بختیاری بدلیل دارا بودن ویژگیهای خاص جغرافیایی و توپوگرافی از لحاظ آب و هوایی متنوع بوده و اقلیم‌های متفاوتی در آن وجود دارد. بارشهای منطقه غالباً تحت تأثیر جریان‌های جوی مدیترانه و عمدتاً کم فشار سودان قرار دارد که از غرب و جنوب غرب وارد منطقه شده و به مدت ۸ ماه (مهر تا اردیبهشت) منطقه را تحت تأثیر قرار می‌دهد. وجود رشته کوه زاگرس که عمود بر مسیر حرکت این جریان ها است، بارانهای شدید و سنگین را در منطقه باعث می‌شود. پربارش ترین بخش استان ارتفاعات غرب با متوسط بارش سالانه ۱۶۰۰ میلیمتر می‌باشد. سایر مناطق پربارش استان ارتفاعات سبز کوه با متوسط ۱۴۰۰ میلیمتر و ارتفاعات جنوب غرب استان با بارش ۹۰۰ میلیمتر می‌باشد. کم بارش ترین ناحیه استان نواحی شرقی و شمال شرقی با متوسط بارش سالانه ۲۵۰ تا ۳۰۰ میلیمتر است. ۳ - جمعیت استانبراساس آخرین سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۸۵ استان چهارمحال و بختیاری دارای ۸۵۸ هزار نفر جمعیت بود. در این استان مردم شهرهای شهرکرد، بروجن و فرخ شهر و برخی دیگر مناطق به زبان فارسی و بختیاری صحبت می‌کنند. مردم شهرستانهای لردگان، اردل، کوهرنگ و فارسان به گویش بختیاری تکلم می‌کنند و گویش ترکی قشقایی نیز در برخی از شهرها و روستاها از جمله شهرهای سامان، بن، کیان و طاقانک رایج است. ۴ - منبعموسسه مطالعات ایران و اوراسیا |